Met het clubje op de foto maken we de Participodcast. Onder andere over participatie in de Omgevingswet.
De Omgevingswet is geen oplossing voor beroerde participatie. Maar het wordt volgens mij ook niet de oorzaak van een nieuw probleem dat participatie heet.
Wet of geen wet, uiteindelijk moeten we het in de praktijk met elkaar oplossen, ambtenaren, raadsleden, belanghebbenden én initiatiefnemers.
Luister naar de Participodcast over participatie in de Omgevingswet via Spotify of andere kanalen. Of lees de hele column van Marion over dit onderwerp.
Op de foto met Marion van der Voort: Jasper Ludolph en Natalie Rohlof van Mett en Nicolette Ouwerling van Citisens.
Klik hier en lees de volledige column
Gaat de omgevingswet zorgen voor betere of juist voor slechtere participatie?
Nog voordat de Omgevingswet van kracht is, (hoe vaak is het nu uitgesteld?…..) rollen we al weer met elkaar over straat. Gaat die wet de participatie verbeteren of is het juist funest voor het proces?
Door die nieuwe wet gaat de participatie volgens mij niet per se beter. Maar de organisatie van de participatie ligt wél waar die hoort. Bij de partij die het initiatief neemt.
Die partij is immers bij machte om een plan te maken of te wijzigen met ideeën uit de omgeving.
In goed overleg met stakeholders.
En dan kan de gemeenteraad de controlerende rol nemen op basis van heldere richtlijnen over participatie.
Tot zover de theorie. Díe is prachtig. Maar de praktijk is weerbarstiger.
De veelbesproken Omgevingswet gaat uit van blanco canvas. Een leeg vel op tafel en dan lekker met elkaar overleggen, brainstormen en schetsen.
Maar dan de praktijk…..:
Elk project begint met een dikke stapel randvoorwaarden, regels, beleidsvoornemens en wensen.
Beleid van gemeente op het gebied van
woningbouw,
hoogbouw,
klimaatadaptatie,
ecologie,
verkeer,
monumenten,
zorg,
mobiliteit,
beheer,
veiligheid,
duurzaamheid,
onderwijs
en die andere beleidsvelden waarvan je misschien niet eens wist dat ze bestonden. Maar ze hebben wel wensen op die afdeling. En opdrachten van de gemeenteraad.
Dan de ontwikkelaar zelf. Die heeft ook wel wensen. Al is het maar dat de grond en het hele proces geld kosten. Dat moet terugverdiend. Hoe langer het proces duurt, hoe meer het kost.
En dan is er nog het college. De wethouder zegt niet zelden dat participatie in een vroeg stadium heul belangrijk is. Maaaaarrrrr: hij wil wel eerst een akkoord geven op het conceptplan in de staf voordat het de buitenwereld in gaat.
Zo ligt er een alles behalve blanco vel.
In beste geval ga je met elkaar in gesprek op basis van vertrouwen om een optimaal plan te krijgen. Dat wil de buurt. En geloof me; dat willen de meeste ontwikkelaars ook. Met de gemeenteraad op de tribune om in te grijpen als de participatie niet verloopt zoals afgesproken. De controlerende rol.
En net zo min als de initiatiefnemers de omwonenden zou moeten beschouwen als een stelletje lastige oproerkraaiers, moeten de stakeholders uit de omgeving naar de ontwikkelaars kijken als een roedel nietsontziende geldwolven.
Ontwikkelaars zijn niet altijd cowboys.
Ambtenaren zijn niet altijd lui en
raadsleden waaien niet altijd met de hardste wind mee.
Buren vertonen echt niet altijd NIMBY-gedrag.
Niet altijd…..
Een nieuwe wet gaat onze samenwerking niet wezenlijk veranderen. De Omgevingswet is geen oplossing voor beroerde participatie. Maar het wordt volgens mij ook niet de oorzaak van een nieuw probleem dat participatie heet.
Wet of geen wet, uiteindelijk moeten we het in de praktijk met elkaar oplossen, ambtenaren, raadsleden, belanghebbenden én initiatiefnemers.